Καλοσώρισμα σε κυκλαδίτικη αυλή, της μάνας το χαμόγελο. Γνώριμα παιδικά βήματα στο πλακόστρωτο. Οι σιδεριές δεν φυλακίζουν τον ήλιο. Η αυλόπορτα σφαλίζει τις θύμισες της νιότης.
Ψαχουλεύω στης καρδιάς τις γρύλιες για το κλειδί της νοσταλγίας. Νάτο, κι ας σκούριασε . . . ξεκλειδώνω τ’ ανέμελα μεσημέρια. Τότε που οι μέρες κοροϊδεύαν τις σκιές τους, τώρα οι σκιές περιγελούν τους χειμώνες μου.
Βαμβακερά πολύχρωμα κιλίμια αναπαύουν άγουρα νεανικά κορμιά στις πεζούλες. Τα λόγια μας αμηχανίας, παιδιά που τρεμοπαίζουνε σαν ντροπαλές ηλιαχτίδες της ανατολής ενός γεμάτου θράσος, που σε ξυπνά ήλιου. Τα κουβαδάκια των παιδιών ξεχασμένα στην παραλία, καθώς ο πρώτος έρωτας σιγοχορεύει στις σκιερές καμάρες.
Το πρώτο σκίρτημα τραγουδά ένας ανέμελος και φάλτσος τζίτζικας . . . . μακριά ο χειμώνας της υποκρισίας. Απόμακρα οικεία τα καλοκαίρια στα Φηρά, δροσερό αεράκι χαϊδεύει την ελιά που δεν μεγάλωσε ποτέ, όπως και εγώ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου