Λαμποκοπά ο ήλιος κι η ματιά σου σε φτηνά γυάλινα ποτήρια σε μαντεμένιο Αυγουστιάτικο τραπεζάκι σε μια αιγαιοπελαγίτικη ταράτσα. Βολεμένοι σε πάνινες λευκές καρέκλες, όμοιες με ναρκωμένους γλάρους, ξεκουράζουμε τα σκονισμένα πόδια μας.
Γλυκό κρασί ανεμελιάς σε στυφά ανώριμα καλοκαιριάτικα δειλινά, φλερτάρει τα ποτήρια στο τραπέζι. Πρώτη φορά ο έρωτας μεθά σ’ αθώα μαύρα μάτια. Κρυφοκοιτώ στης μνήμης τις πτυχές, μην τάχα πια ξαναγαπήσω, μα αλίμονο άρα τέτοιες στιγμές αγάπης δεν θα ξαναζήσω;
Ο ήλιος μεθά, κατρακυλά, τυλίγεται σε φλόγες. Μαζί του φεύγει η νιότη μας και αυτή και αγάπες τόσες. Γλυκόπικρη η ανάμνηση, θολή φωτογραφία, μα τ’ άρωμα εκείνου του κρασιού μεθά την φαντασία.
Έσβησε ο ήλιος, χάθηκες και συ. Και το κρασί έγινε ξύδι, γλυκιά όμως η ανάμνηση της νιότης αυτή, φανταχτερό παιχνίδι.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου